W sierpniu 1901 roku na placu między ulicami Bukowską i Cesarzowej Wiktorii (obecnie ulica Grunwaldzka) na koszt państwa niemieckiego rozpoczęto budowę gmachu szkolnego. Autorem i jednocześnie realizatorem projektu był architekt niemiecki Fuchs. Budynek w stylu neogotyckim został ukończony wiosną 1903 roku. 16 kwietnia odbyło się jego uroczyste poświęcenie.
Na obszarze o powierzchni 1200 m2 postawiono budynek główny z przybudówkami, przeznaczonymi na mieszkania dla dyrektora i woźnego, oddzielnie zaś salę gimnastyczną i ogródek botaniczny. Przy szkole znajdowało się też boisko - wówczas jeszcze żwirowe. Wewnątrz budynku, oprócz sal lekcyjnych, usytuowano dużą aulę (powierzchnia 326 m2) o dobrych właściwościach akustycznych z krytym ołtarzem i emporą z organami, które od wielu lat już nie istnieją. W 1929 roku w auli dobudowano scenę.
Nowo wybudowaną szkołę nazwano: Königliches Auguste Victoria Gymnasium. W zamierzeniach władz niemieckich miała ona zwiększyć liczbę szkół średnich na terenie Poznania (było ich wówczas osiem) i jednocześnie miała stać się ważnym narzędziem pogłębiania germanizacji Wielkopolski.
Pierwszym dyrektorem szkoły został Moritz Friebe (1903 - 1911), drugim Paul Schultze (1911 - 1919). Językiem wykładowym w szkole był niemiecki, przeważali w niej uczniowie narodowości niemieckiej. W roku szkolnym 1918 - 1919 było w niej 569 uczniów.
27 grudnia 1918 roku wybuchło Powstanie Wielkopolskie, a już od początku 1919 roku rozpoczął się proces przechodzenia szkoły w ręce polskie. 30 marca 1919 roku złożył swoje urzędowanie niemiecki dyrektor Paweł Schultze, zaś 1 kwietnia 1919 roku Komisariat Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu mianował dyrektorem Polaka - Antoniego Borzuckiego. To on przystąpił do organizowania szkoły polskiej, która otrzymała nazwę: Państwowe Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego.
1 maja 1919 roku
nastąpiła inauguracja roku szkolnego w polskiej szkole i tę datę można uznać za oficjalne narodziny "Marcinka".
Znamiennym wydarzeniem z okresu polonizowania się szkoły było rozbicie przez uczniów - Polaków - czarnego orła pruskiego wiszącego nad bocznym wejściem do budynku (tym od strony boiska). Odłamki były przechowywane przez młodzież jako pamiątki historyczne, związane z odzyskaniem niepodległości.
W maju 1919 roku do szkoły uczęszczało 358 uczniów narodowości polskiej i 299 uczniów narodowości niemieckiej. Lekcje początkowo odbywały się w języku polskim i niemieckim, jednak proces polonizacji szkoły postępował szybko. W grudniu 1919 roku odbyły się pierwsze egzaminy dojrzałości w polskim gimnazjum. 9 grudnia 1919 roku absolwentami zostali: Marcin Grzelachowski, Tomasz Nowicki i Hieronim Schultz. Tematy pisemnego egzaminu dojrzałości z języka polskiego w grudniu 1919 roku brzmiały następująco:
- Charakterystyka Rymwida z "Grażyny" Mickiewicza.
- Służba wojskowa jako szkoła charakterów.
- Co zawdzięczam szkole?
Niemieccy nauczyciele i uczniowie odeszli ze szkoły po 1920 roku.
Już w ciągu pierwszego dziesięciolecia "Marcinek" osiągnął wysoki poziom nauczania, stając się - obok Gimnazjum św. Marii Magdaleny - jedną z najlepszych szkół średnich w Poznaniu. Przyczynił się do tego w zasadniczym stopniu pierwszy polski dyrektor, Antoni Borzucki. Zasłynął on z umiejętności właściwego doboru kadry, był również świetnym organizatorem i pedagogiem. Zmarł niespodziewanie latem 1928 roku. W kwietniu 1929 roku w holu szkoły odsłonięto tablicę pamiątkową ku jego czci. Tablica została zniszczona przez Niemców w czasie II wojny światowej.
Nauka w gimnazjum trwała osiem lat. Uczniów przyjmowano do gimnazjum po 4 klasie szkoły podstawowej, na podstawie surowego egzaminu wstępnego. Chętnych było wielu, średnio 3 - 5 kandydatów na jedno miejsce. Wysokie wymagania profesorów powodowały częste powtarzanie klas przez uczniów. W szkole funkcjonowały dwa typy klas: humanistyczny i klasyczny. W nauczaniu dominowały przedmioty humanistyczne, przede wszystkim język polski i języki obce. Na wysokim poziomie uczono także języka łacińskiego, a w klasach klasycznych dodatkowo greki. Ważnym przedmiotem była religia. Tygodniowy wymiar godzin lekcyjnych nie przekraczał 30. Szkoła w okresie międzywojennym dysponowała dobrze wyposażonymi pracowniami przedmiotowymi. Do najlepszych należała zorganizowana w 1929 roku pracowania historyczna.
W latach trzydziestych, w ramach reform jędrzejewiczowskich, nastąpiło odejście od starego, ośmioletniego cyklu. Zamiast niego wprowadzono czteroletnie gimnazjum (z tzw. małą maturą) i dwuletnie liceum kończące się tzw. dużą maturą, która dawała prawo wstępu do szkół wyższych. Ostatnia matura ośmioletniego cyklu zdawana była w roku 1938. Rok 1939 był zaś pierwszym, w którym maturę zdawali absolwenci nowego liceum
7 grudnia 1923 roku
powstało Towarzystwo Przyjaciół Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego, skupiające rodziców i absolwentów. Wspierało ono finansowo szkołę w zakresie wyposażenia w pomoce naukowe oraz wspomagało materialnie uczniów.
Przedwojenny "Marcinek" był szkołą elitarną pod względem wymagań, ale nie pod względem pochodzenia społecznego uczniów. Wywodzili się oni z różnych rodzin: kupieckich, urzędniczych, ziemiańskich; do szkoły uczęszczały także dzieci przemysłowców, rzemieślników, robotników, chłopów, lekarzy, pracowników naukowych czy nauczycieli. Przeważała jednak młodzież z rodzin inteligenckich. W połowie lat trzydziestych czesne wynosiło 110 złotych za półrocze. Uczniom w trudnej sytuacji materialnej, synom urzędników państwowych oraz wychowankom z dobrymi wynikami w nauce przyznawano liczne ulgi, w uzasadnionych przypadkach zwalniano z opłat nawet całkowicie.
W latach trzydziestych wprowadzono ujednolicony strój uczniowski. Składał się on z mundurka w kolorze granatowym z niebieskimi lub bordowymi wypustkami oraz granatowej czapki, z niebieskim (gimnazjaliści) bądź bordowym (licealiści) otokiem. Do mundurka obowiązkowo przypinano tarczę z numerem 780 na niebieskim lub bordowym tle.
Przedwojenni uczniowie "Marcinka" mogli działać w licznych organizacjach i kołach zainteresowań. Do najprężniejszych należały działające od roku 1921 XIV Poznańska Drużyna Harcerska im. Stanisława Żółkiewskiego i Sodalicja Mariańska oraz Gimnazjalny Klub Sportowy, który powstał w roku 1927. Klub ten mógł się poszczycić wieloma sekcjami i świetnymi wynikami sportowymi.
Gimnazjum i liceum w latach 1919 - 1939 kształciły tylko chłopców. Najwięcej uczniów uczęszczało do "Marcinka" w roku szkolnym 1921 - 1922: było ich wtedy 706. Potem liczba ta zaczęła maleć, by ustabilizować się na poziomie około 450 osób.
Profesorów w początkowym okresie działania szkoły było około trzydziestu, ale pod koniec dwudziestolecia międzywojennego ich liczba zbliżyła się do czterdziestu osób. W gronie pedagogicznym zdecydowanie dominowali mężczyźni. Często bywało również tak, że profesorowie łączyli pracę w gimnazjum z pracą na Uniwersytecie Poznańskim. W gronie nauczycielskim było wiele indywidualności. Profesorowie słynęli z olbrzymiej wiedzy i wysokich wymagań.
1 września 1939 roku
wybucha II wojna światowa. Szkoła przestaje pracować, jej budynek przejmują Niemcy. Profesorowie i liczni wychowankowie bronią kraju we wrześniu 1939 roku, a po wrześniowej klęsce walczą na licznych frontach II wojny światowej, działają w ruchu oporu. Niepełna lista ofiar wojny, represji niemieckich oraz radzieckich obejmuje 13 nauczycieli i 104 wychowanków.
Jeszcze podczas walk o Poznań, 12 lutego 1945 roku, Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu powołuje przedwojennego pedagoga z Gimnazjum św. Marii Magdaleny do utworzenia i zorganizowania pierwszego gimnazjum w powojennym Poznaniu. Jest nim nauczyciel języka polskiego, dr Czesław Latawiec. To on przystąpił do odtwarzania Gimnazjum i Liceum im. Karola Marcinkowskiego. Nauka w nim miała być wznowiona 1 marca 1945 roku.
Gmach szkolny opuszczony przez Niemców, którym służył pod koniec wojny jako szpital wojskowy, przejęła Armia Czerwona, która przeznaczyła go także na szpital polowy dla swoich żołnierzy. W tej sytuacji kuratorium poleciło dr. Latawcowi wznowić zajęcia w jednym z budynków szkolnych na rogu ulic Wyspiańskiego i Jarochowskiego. W organizowaniu szkoły w tych trudnych warunkach pomagali mu nauczyciele: Agnieszka Duczko, Maria Mąkówna, Zofia Załęska, Karol Broniewski, Wiktor Jankowski, Adam Jasiewicz, ks. Arnold Marcinkowski, Witold Nawratil, Stanisław Pomykaj, Paweł Roszko i Edgar Tłuchowski.
1 marca 1945 roku
Zajęcia rozpoczęły się z dniem 1 marca 1945 roku uroczystą mszą w kościele Matki Boskiej Bolesnej przy ulicy Głogowskiej.
Stamtąd młodzież przeszła czwórkami do sali gimnastycznej położonej w Parku Wilsona (w budynkach przy ul. Jarochowskiego nie było auli) i tu nastąpiła uroczysta inauguracja. Zajęcia szkolne przy ulicy Jarochowskiego zaczęły toczyć się normalnym, szkolnym trybem. Wkrótce jednak nastąpiły kolejne przenosiny - do budynku Gimnazjum Żeńskiego im. gen. Zamojskiej przy ulicy Matejki, a następnie do pomieszczeń dawnego Gimnazjum Czajkowskiego przy ulicy Mylnej (obecnie Strzałkowskiego). Niezadowolona młodzież przeszła w marszu protestacyjnym pod ówczesną siedzibę Kuratorium, która mieściła się wówczas przy ulicy Zwierzynieckiej. Niesiono wymowny transparent: I Wędrowne Gimnazjum i Liceum w Poznaniu. Protest nie pomógł - szkoła przeżyła kolejną przeprowadzkę, tym razem na ulicę Różaną. Powrót do macierzystego budynku przy ulicy Bukowskiej nastąpił dopiero w grudniu 1945 roku.
Wymowny był fakt, że tą przeprowadzką kierował Feliks Załachowski, ostatni przedwojenny dyrektor szkoły. W połowie 1945 roku - po kilkuletnim pobycie w obozie koncentracyjnym - wrócił on do Poznania. We wrześniu tego roku zastąpił na stanowisku dyrektora szkoły Brunona Czajkowskiego, który sprawował tę funkcję po odejściu Czesława Latawca do pracy w kuratorium.
Budynek przy ulicy Bukowskiej należało najpierw uporządkować po ostatnich lokatorach; dopiero później mogły się tam rozpocząć w miarę normalne lekcje. Warunki pracy były bardzo ciężkie: niedogrzana szkoła, niedożywieni profesorowie i uczniowie, brak podręczników i podstawowych pomocy naukowych. Wszystkie te trudności udało się pokonać tylko dzięki wielkiemu zapałowi i zaangażowaniu, zarówno nauczycieli, jak i uczniów.
Nauka w szkole odbywała się w tempie przyspieszonym; program dwuletniego liceum realizowano w ciągu jednego roku. Tylko tak można było odrobić opóźnienia spowodowane wojną. Do szkoły uczęszczali uczniowie w wieku szkolnym, jak również mężczyźni w wieku 24 - 25 lat.
Do początku lat pięćdziesiątych szkoła pracowała, podobnie jak w latach przedwojennych, w trybie czteroletniego gimnazjum i dwuletniego liceum. Równolegle jednak, od 1948 roku, zaczęto nauczać w czteroletnim liceum ogólnokształcącym (klasy VIII - XI). Wtedy właśnie szkoła przyjęła nazwę: I Liceum Ogólnokształcące im. Karola Marcinkowskiego.
4 - 9 kwietnia 1945
Pierwsze powojenne egzaminy dojrzałości odbyły się już w dniach 4 - 9 kwietnia 1945 roku, następne w lipcu 1945 roku oraz w styczniu i w czerwcu roku 1946. Liczba uczniów w roku szkolnym 1944 - 1945 wynosiła 509, a w roku szkolnym 1945 - 1946 już 610.
W ten sposób rozpoczęła się trwająca już ponad sześćdziesiąt lat powojenna historia "Marcinka". Był to okres bogaty w wydarzenia, w szkole zachodziły zmiany organizacyjne, uczęszczało do niej wielu uczniów, zmieniała się kadra nauczycielska. Po roku 1945 w społeczności uczniowskiej przeważała młodzież z rodzin inteligenckich.
W okresie powojennym nie stawiano specjalnych wymogów co do strojów uczniowskich. Nie aprobowano jedynie strojów zbyt ekstrawaganckich. W drugiej połowie lat pięćdziesiątych usiłowano wprowadzać granatowe czapki szkolne i tarcze z numerem "1". Zakończyło się to niepowodzeniem. Czapki dość szybko wyszły z mody, tarcze utrzymywały się dłużej - jeszcze w ostatnich latach zakładane były symbolicznie podczas egzaminów dojrzałości.
7 listopada 1946
Jednym z pierwszych ważnych wydarzeń w życiu szkoły po roku 1945 było ufundowanie jej sztandaru - miało to miejsce 7 listopada 1946 roku, w setną rocznicę śmierci Karola Marcinkowskiego.
We wrześniu 1956 roku liceum zostało szkołą ćwiczeń Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, zaś w 1964 roku szkołą stowarzyszoną UNESCO. W 1962 roku, z inicjatywy ówczesnego dyrektora - Ludwika Grai - wprowadzono klasy z poszerzonym programem nauczania języka francuskiego. Klasy o tym profilu nieustannie cieszą się zainteresowaniem młodzieży.
rok 1967
Z punktu widzenia tradycji przełomowym dla historii szkoły rokiem był rok 1967.
Wówczas to "Marcinek" stał się szkołą koedukacyjną. We wrześniu 1967 roku przyszli do szkoły pierwsi absolwenci ośmioklasowej szkoły podstawowej, a wśród nich dziewczęta. Od tego roku zaczęto też sukcesywnie wprowadzać nową numerację klas: I - IV. Pierwsze absolwentki opuściły mury "Marcinka" w 1971 roku; już w roku 1972 dziewczęta zaczęły stanowić w szkole większość i ta żeńska dominacja utrzymuje się aż do dziś.
Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte
Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte przyniosły gwałtowny wzrost liczby uczących się, co związane było z wyżem demograficznym.
W roku szkolnym 1973 - 1974 odnotowano najwyższą w historii szkoły liczbę uczniów - na zajęcia uczęszczało wtedy 1055 uczniów zgromadzonych w 28 klasach. Wówczas także zwiększono liczbę gabinetów przedmiotowych i klasopracowni, zorganizowano centralną szatnię dla uczniów, zmieniono także usytuowanie pokoju nauczycielskiego, sekretariatu i pomieszczeń dyrekcji. Remonty i modyfikacje różnego typu są zresztą przeprowadzane do dziś. W ostatnich latach remontowano dach oraz wyjątkowo oporny zegar na wieży (stąd liczne anegdoty związane z jego okresowym funkcjonowaniem), zmieniono również system ogrzewania szkoły - węgiel zastąpiono ropą. Wymieniono także większość okien - zniknął w ten sposób problem niedogrzanych w okresie zimy pomieszczeń. Od 2005 roku w "Marcinku" funkcjonuje monitoring zewnętrzny i wewnętrzny, połączony z systemem alarmowym. Natomiast w roku 2007 zainstalowano na murze, powyżej wejścia od strony ul. Bukowskiej, duży podświetlany napis z nazwą szkoły (według pomysłu wicedyrektora - p. mgr. Mieczysława Sobuckiego).
W latach sześćdziesiątych szkoła odeszła od systemu klasowo - lekcyjnego; zdecydowano się na system pracowniany i od tego czasu większość zajęć odbywa się w specjalnie wydzielonych pracowniach. W 1988 roku powstała w szkole pierwsza pracownia komputerowa, w 2003 roku otworzono drugą. Umożliwiło to wprowadzenie zajęć z informatyki. Baza informatyczna jest nieustannie rozbudowywana - w komputery z dostępem do internetu wyposażone są gabinety dyrektorów, pomieszczenia administracji i księgowości, pokój nauczycielski, biblioteka i niektóre pracownie przedmiotowe. W 2003 roku (z inicjatywy p. prof. Tomasza Gronka) wprowadzono dziennik internetowy.
Od połowy lat siedemdziesiątych zaczęto w liceum wprowadzać klasy profilowane: humanistyczne, biologiczno-chemiczne, matematyczno-fizyczne oraz klasy z poszerzonym programem nauczania języków: angielskiego i niemieckiego. Profile te, w zmienionej formie, istnieją do dziś. Od roku 1991 realizowany jest również ciąg klas dwujęzycznych, polsko - francuskich.
W związku z reformą systemu szkolnego we wrześniu 2001 roku nie przeprowadzono naboru do klas pierwszych liceum czteroletniego. Ostatni egzamin dojrzałości wieńczący ukończenie tego właśnie liceum zdawany był w maju 2004 roku. Natomiast od wrześniu 2002 roku rozpoczęto nauczanie w trzyletnim liceum ogólnokształcącym; po nim egzamin dojrzałości zdawany był po raz pierwszy w roku 2005.
We wrześniu 2001 roku
zapoczątkowano nauczanie w klasach pierwszych gimnazjum dwujęzycznego (polsko-francuskiego); jego pierwsi absolwenci opuścili mury szkoły w czerwcu 2004 roku.
Od 2003 roku
pierwsze klasy licealne rozpoczynają pobyt w "Marcinku" od wyjazdu integracyjnego do Bucharzewa.
Organizują go pedagog, p. mgr Edwina Pittner, i psycholog, p. mgr Liliana Bernsdorff Melanowicz. Dwudniowe zajęcia ułatwiają pierwszoklasistom adaptację szkolną i rówieśniczą, a wychowawcom pomagają w rozpoznaniu dydaktycznych i socjologicznych predyspozycji zespołów klasowych.
We wrześniu 2001 roku powstał Zespół Szkół Ogólnokształcących nr I obejmujący: I Liceum Ogólnokształcące im. Karola Marcinkowskiego, Gimnazjum Dwujęzyczne (polsko-francuskie) im. Karola Marcinkowskiego i Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych.
W okresie powojennym działało w liceum wiele organizacji młodzieżowych i kół zainteresowań. Zmiany i zawirowania w działalności tych organizacji były ściśle związane z dokonującymi się zmianami politycznymi. Do najaktywniejszych organizacji należała bez wątpienia Błękitna XIV, reaktywowana w październiku 1945 roku. Nawiązywała ona w swoich działaniach do doświadczeń harcerstwa międzywojennego. Ścisłą kadrę stanowili wówczas druhowie: August Chełkowski, Stanisław Chmielewski, Jerzy Chrzanowski, Andrzej Ignaszak, Zdzisław Kuhn, Marian Rohbrach, Jerzy Sobczak i Zygmunt Thimm. Okres stalinowski przyniósł jednak w 1949 roku rozwiązanie ZHP. Pozwolono na jego odtworzenie dopiero w 1956 roku roku. Błękitna XIV wznowiła swoją działalność w styczniu 1957 - z inicjatywy p. prof. Marii Mąkówny oraz harcerzy, którzy przez kilka lat stanowili trzon kadry: Wacława Baehra, Jerzego Chrzanowskiego, Augusta Chełkowskiego. Dzięki swej prężności i ciekawym formom działania drużyna cieszyła się olbrzymią popularnością. Kolejna reorganizacja ruchu młodzieżowego (w roku 1976) obniżyła jakość działania drużyny. Na terenie szkół średnich przystąpiono wtedy odgórnie do formowania masowej Harcerskiej Służby Polsce Socjalistycznej, na którą przerzucono zadania ideologiczne byłego Związku Młodzieży Socjalistycznej. Powrót do tradycyjnych harcerskich form działania nastąpił po roku 1980. Warto podkreślić, że większość kadry instruktorskiej Czternastki w okresie powojennym stanowili harcerze będący wychowankami drużyny bądź absolwentami szkoły.
W latach 1948 - 1956 organizacją dominującą w szkole był - ideologicznie preferowany przez władze - Związek Młodzieży Polskiej. W 1957 roku zastąpił go Związek Młodzieży Socjalistycznej. Pomimo zwiększonej aktywności ZMS, jaką dało się zauważyć w połowie lat siedemdziesiątych, można stwierdzić, że obydwie te organizacje prowadziły fasadową działalność, napotykając przede wszystkim obojętność ze strony młodzieży.
Ważną rolę w całym okresie powojennym pełnił w szkole samorząd szkolny, reprezentujący interesy młodzieży wobec dyrekcji i grona pedagogicznego. Przewinęło się przez niego wiele wybitnych indywidualności uczniowskich. Znacząco jego działalność ożywiła się po sierpniu 1980 roku; wtedy pojawiło się wiele nowych inicjatyw. To właśnie samorząd w 1981 roku doprowadził do zawieszenia w szkole krzyży. Po wprowadzeniu stanu wojennego - w grudniu 1981 roku - samorząd wstrzymał swą działalność. Pracę wznowił dopiero w roku szkolnym 1987-1988. Działa on do dziś, ciągle poszukując nowych form aktywności, nawiązując niejednokrotnie do form dawnych, wypracowanych wcześniej przez poprzedników.
Z innych organizacji, mogących się pochwalić dłuższymi okresami aktywnej działalności, można wymienić Polski Czerwony Krzyż, Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze , Ligę Obrony Kraju i Klub Europejski.
Ciekawą formą pracy pozalekcyjnej było pismo młodzieży "Marcinka" zatytułowane "Tygodnik Żakowski", wydawane od września 1966 roku, z inicjatywy ówczesnego polonisty, p. prof. Gerarda Sowińskiego. Od kilku lat systematycznie ukazują się w szkole dwie gazetki uczniowskie: "Okolicznik" (od 2006 roku) oraz "Alfa i Omega Matematyki" (od 2003 roku). Uczniowie i nauczyciele mogą również spotykać się na łamach "Pedagogiów", czasopisma dla nauczycieli archiwizowanego w kilkunastu bibliotekach uniwersyteckich w Polsce. Nad tymi publikacjami czuwają p. prof. Barbara Gronek i p. prof. Tomasz Gronek. Inne, dość liczne pisemka, pojawiające się w różnych okresach powojennej historii "Marcinka", miały charakter epizodyczny.
Młodzież "Marcinka" zawsze żywo angażowała się w działalność kulturalną i rozrywkową. W szkole funkcjonowały i funkcjonują zespoły recytatorskie i muzyczne. Lata 1967-1976 to okres świetności szkolnego chóru, działającego wówczas pod kierunkiem p. prof. Antoniego Grochowalskiego. Do tych tradycji nawiązują w ostatnich latach zespoły chóralne prowadzone przez p. prof. Dorotę Wojnowską. Wspomnieć także należy o aktywności teatralnej uczniów szkoły. Jej wyrazem są przede wszystkim sukcesy Teatru Nadir kierowanego do 2008 roku przez p. prof. Ewę Regulską, a obecnie przez p. prof. Teresę Kolińską, a przez cały czas przez p. Lecha Chojnackiego. Od 2001 roku w szkole odbywa się regularnie Poznański Festiwal Teatrów "Marcinek", z inicjatywy i pod kierunkiem p. prof. Andrzeja Dymitrowskiego.
Uczniowie uczestniczą także w licznych spotkaniach, wykładach, sesjach naukowych, spektaklach artystycznych w szkole, na terenie Poznania i poza jego granicami.
Liceum im. Karola Marcinkowskiego ma wiele znaczących osiągnięć w dziedzinie sportu, także na poziomie ogólnopolskim. Szczególnie popularną w szkole dziedziną sportu była przez wiele lat koszykówka. Osiągano także znaczące sukcesy w piłce ręcznej, siatkówce czy też w lekkiej atletyce. Jednym z najbardziej znanych sportowców był w swoim czasie tenisista Wojciech Fibak, absolwent z 1971 roku. Kilku wychowanków szkoły uczestniczyło w igrzyskach olimpijskich. Byli to:
- Dariusz Świerczewski (1936-2005, absolwent z 1954 roku) - olimpiada w Rzymie (1960 rok), koszykówka;
- Ryszard Blaszka (absolwent z 1969 roku) - olimpiada w Montrealu (1976 rok), żeglarstwo;
- Jarogniew Krűger (absolwent z 1964 roku) - olimpiada w Moskwie (1980 rok), żeglarstwo
- Weronika Glinkiewicz (absolwentka z 1997 roku) - olimpiada w Atlancie (1996 rok), żeglarstwo.
W okresie międzywojennym dwóch wychowanków (byli uczniami przed rokiem 1929) uczestniczyło w igrzyskach w Berlinie (1936 rok):
- Michał Gutowski (1910-2006) - konkurs skoków konnych i
- Janusz Patrzykont (1912-1982) - koszykówka, 4 miejsce zespołu.
W przygotowaniu sportowym uczniów, jak również w podnoszeniu ogólnej kultury fizycznej, istotną rolę odgrywał Szkolny Klub Sportowy.
Od roku 1989
aktywnie działa Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Karola Marcinkowskiego. Współinicjatorem jego powstania i pierwszym prezesem był Zbigniew Krűger, absolwent z roku 1960. Od 1993 roku funkcję tę pełni p. prof. Gerard Sowiński.
Od 15 lat, co roku, w maju, z jego inicjatywy odbywają się spotkania roczników jubileuszowych (w 5, 10, 15 itd. rocznicę matury). Służą one odnowieniu kontaktów ze szkołą i profesorami oraz miedzy absolwentami. Po mszy św. w kościele św. Michała ma miejsce akademia w auli, jest okazja do spotkań w klasach i zwiedzania szkoły z wystawami. Można też wtedy nabyć okolicznościowe pamiątki przygotowane przez szkołę lub stowarzyszenie.
14 maja 2005 roku
Z uroczystościami tymi nieraz wiążą się podniosłe wydarzenia. 14 maja 2005 roku odsłonięto na skwerze przed szkołą pomnik patrona szkoły - Karola Marcinkowskiego, ufundowany przez absolwentów i innych darczyńców.
Wydarzenie to upamiętniono wydaniem kartki pocztowej i stempla okolicznościowego. Natomiast w maju 2008 roku odsłonięto płytę pamiątkową poświęconą Stefanowi Borsukiewiczowi, absolwentowi z 1938 roku, wybitnemu poecie, oficerowi WP, który zginął tragicznie w wypadku spadochronowym podczas II wojny światowej - w 1942 roku w Anglii.
Pięknym akcentem w kultywowaniu tradycji jest odprawiana co roku, w dniu 7 listopada (w rocznicę śmierci patrona), msza św. w intencji Karola Marcinkowskiego oraz zmarłych profesorów i wychowanków. Odprawia się ją , z inicjatywy grupy profesorów, od 1985 roku, w kościele św. Wojciecha na Skałce.
Od wielu lat w końcu września odbywają się rajdy do Dąbrówki Ludomskiej - miejsca śmierci patronującego szkole lekarza i społecznika. Uczestniczą w nich uczniowie, profesorowie i absolwenci.
Doniosłymi wydarzeniami w dziejach Marcinka były jubileusze złączone ze zjazdami absolwentów.
| 1959 rok |
| 40-lecie szkoły połączone z I Zjazdem Absolwentów; przewodniczącym komitetu organizacyjnego był dr Leon Taylor, zjazd ten należał do pierwszych tego typu uroczystości w kraju po II wojnie światowej; |
| 1969 rok |
| 50-lecie szkoły i II Zjazd Absolwentów; komitetowi organizacyjnemu przewodniczył również dr Leon Taylor; wydano wtedy medal pamiątkowy, odznakę jubileuszową oraz pocztowy stempel okolicznościowy. W holu liceum odsłonięto tablicę pamiątkową ku czci poległych i pomordowanych w czasie II wojny światowej; |
| 1979 rok |
| 60-lecie szkoły z okolicznościową akademią; przygotowano wtedy medal pamiątkowy i odznakę jubileuszową oraz ufundowano nowy sztandar; |
| 1989 rok |
| 70-lecie szkoły i III Zjazd Absolwentów; przewodniczącym komitetu organizacyjnego był dr Bogdan Sleboda, absolwent z 1960 roku; zjazd ten zgromadził około 3 tysięcy absolwentów, wielu z nich przyjechało z zagranicy; wydano wtedy medal pamiątkowy, odznakę jubileuszową, jednodniówkę i pocztowy stempel okolicznościowy; w holu odsłonięto tablicę pamiątkową ku czci pierwszego dyrektora - Antoniego Borzuckiego; msza św. jubileuszowa z udziałem arcybiskupa Jerzego Stroby i księży absolwentów odbyła się w kościele św. Michała; |
| 1994 rok |
| 75-lecia szkoły połączone z uroczystym koncertem w auli UAM Artyści z "Marcinka"; komitetem organizacyjnym kierował p. prof. Gerard Sowiński; wydano odznaki pamiątkowe, jednodniówki, pocztowy stempel okolicznościowy; msza święta z udziałem arcybiskupa Jerzego Stroby i księży absolwentów, tradycyjnie już odbyła się w kościele św. Michała; |
| w 1999 roku |
| 80-lecie szkoły uczczono galowym przedstawieniem w Teatrze Wielkim (Nabucco G. Verdiego), mszą świętą w kościele św. Michała, celebrowaną przez biskupa Marka Jędraszewskiego i księży absolwentów, koncertem Elektrycznych Gitar na boisku szkolnym; wydano: widokówki, kartę pocztową i stempel okolicznościowy; przewodniczącym komitetu organizacyjnego był p. prof. Gerard Sowiński; |
| w 2004 roku |
| 85-lecie "Marcinka"; w Teatrze Wielkim odbył się uroczysty koncert połączony z występem chóru szkolnego i przedstawieniem baletowym, w kościele przy ul. Stolarskiej natomiast miała miejsce msza św. z udziałem biskupa Marka Jędraszewskiego i księży absolwentów; ukazała się publikacja jubileuszowa dotycząca historii i współczesności szkoły, z pełną listą absolwentów; Stowarzyszenie wydało książkę "My z . Matura 1951". |
Szkoła, nawiązując do tradycji przedwojennych, utrzymuje wysoki poziom nauczania. Wyrazem tego były zawsze: bardzo dobre wskaźniki przyjęć naszych absolwentów na studia, wyniki w olimpiadach i konkursach pozalekcyjnych oraz czołowe miejsca w rankingach szkół. Sukcesy te są przede wszystkim zasługą pracowitości i walorów intelektualnych młodzieży i nauczycieli, którzy nie szczędzą uczniom swoich sił i czasu. Dowodem na wysokie standardy relacji interpersonalnych w społeczności szkolnej było uzyskanie przez p. prof. Wojciecha Wieckiego, w marcu 2006 roku, zaszczytnego tytułu "Belfer Roku" w plebiscycie organizowanym przez miasto Poznań i "Głos Wielkopolski".
Do grona nauczycieli okresu powojennego, którzy przepracowali w szkole ponad dwadzieścia pięć lat, a dziś ich już wśród pracowników nie ma, należą profesorowie: Jadwiga Brożko (biologia), Agnieszka Duczko-Paterowa (język angielski), Bogdan Frankowski (język polski), Maria Jolanta Gniadek (język łaciński), Wiktor Haglauer (absolwent "Marcinka" z 1951 roku, nauczyciel wychowania fizycznego, 36 lat pracy!), Paulette Jagodzińska (język francuski), Zygmunt Jakubowski (absolwent z 1948 roku, matematyk, 36 lat pracy!), Barbara Jankowska (biologia), Aniela Kulinicz (język rosyjski), Zofia Lewicka (język polski), Małgorzata Łączkowska (język rosyjski), Maria Mąkówna (historia), Antoni Mrozek (wychowanie fizyczne, 37 lat pracy!), Bogdan Nowak (absolwent z 1948 roku, matematyk), Ewa Nowakowska (matematyka), Maria Piotrowicz (język polski), Irena Romanowicz (historia), Janina Spyrzyńska (biologia), Elżbieta Urna (język polski), Maria Wallis (chemia), Zofia Wypych (przysposobienie obronne), Zofia Załęska (matematyka).
W szkole pracuje również 9 absolwentów I Liceum Ogólnokształcącego: Emilia Rzepka-Czech (absolwentka z 1974 roku, język francuski), Janina Tomyślak -Szafarkiewicz (absolwentka z 1975 roku, język francuski), Anna Kozłowska- Stefańska (absolwentka z 1977 roku, język francuski), Joanna Mueller (absolwentka z 1982 roku, język francuski), Anna Matera-Klinger (absolwentka z 1983 roku, język francuski), Bogna Branowska-Ptasińska (absolwentka z 1991 roku, język niemiecki), Izabela Gumna-Mizerkiewicz (absolwentka z 1995 roku, biologia), Marta Wendland-Panas (absolwentka z 2001 roku, język niemiecki) i Zbigniew Lesicki (absolwent z 1960 roku, historia).
| w 1999 roku |
| W latach 1919 - 2009 Gimnazjum i Liceum im. Karola Marcinkowskiego ukończyło 11 811 absolwentów (w tym 1266 w okresie międzywojennym; bez absolwentów gimnazjum dwujęzycznego od roku 2004). |
Pierwszym absolwentem z tzw. rodowodem (obydwoje rodzice są absolwentami "Marcinka") jest Mikołaj Morzy (absolwent z 1993 roku). Jego rodzice: Anna Tatarska-Morzy i Tadeusz Morzy są absolwentami I Liceum Ogólnokształcącego z 1973 roku. Wielu wychowanków zostało pracownikami naukowymi, lekarzami, inżynierami, dziennikarzami, prawnikami, nauczycielami, prywatnymi przedsiębiorcami. Dość liczna grupa z nich zamieszkuje na stałe poza granicami kraju, zwłaszcza w Niemczech, Francji i USA, ale także w Australii, na Tajwanie, w Republice Południowej Afryki.
Wśród najbardziej znanych oraz zasłużonych dla kraju czy regionu absolwentów I Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Marcinkowskiego są:
| Stanisław Michałowski (1903 - 1984) | - absolwent z 1923 roku, prawnik, przed wojną działacz wielkopolskich organizacji młodzieżowych, wiceprezydent Grudziądza od roku 1933, poseł na sejm (1935-38), podczas wojny - aktywna praca niepodległościowa w AK, członek RJN i wiceprezes Zjednoczenia Demokratycznego, wiosną 1945 roku wraz z grupą 16 przywódców Polski Podziemnej zostaje aresztowany przez sowieckie NKWD, wywieziony do Moskwy i sądzony w tzw. "procesie szesnastu" - uniewinniony, po powrocie do Polski więziony (1948-52), po roku 1980 - działacz NSZZ "Solidarność" Rolników Indywidualnych w Wielkopolsce. |
| Konstanty Troczyński (1906 - 1942) | - absolwent z 1925 roku, przedwojenny nauczyciel j. polskiego w "Marcinku" i pracownik naukowy Uniwersytetu Poznańskiego, teoretyk literatury i krytyk, zginął w Oświęcimiu; |
| Tadeusz Breza (1905 - 1970) | - absolwent z 1926 roku, pisarz, dyplomata i dziennikarz; |
| Witold Juliusz Kapuściński (1910 - 1988) | - absolwent z 1927 roku, lekarz okulista, poeta i prozaik, podczas wojny był wykładowcą tajnego nauczania i lekarzem AK (także w Powstaniu Warszawskim), po wojnie był profesorem Uniwersytetu Wrocławskiego i Akademii Medycznej we Wrocławiu, autor licznych prac naukowych z dziedziny okulistyki; |
| Stanisław Kasznica (1908 - 1948) | - absolwent z 1927 roku, prawnik, prawicowy działacz polityczny, podczas wojny jeden z dowódców NSZ, po wojnie ostatni komendant główny NSZ, aresztowany przez UB i stracony, zrehabilitowany w 1992 roku; |
| Jerzy Preyss - Waldorff (1910 - 1999) | - absolwent z 1928 roku, pisarz, publicysta, krytyk muzyczny i wybitny działacz społeczny, był inicjatorem wielu przedsięwzięć w zakresie ochrony zabytków; |
| ksiądz Tadeusz Etter (1911- 1984) | - absolwent z 1929 roku, biskup pomocniczy poznański w latach 1959-1984, podczas okupacji więziony w Dachau i Gusen, bezpośrednio po wojnie pracował wśród emigracji polskiej w Niemczech; |
| Włodzimierz Trzebiatowski (1906 - 1982) | - absolwent z 1924 roku, wybitny polski chemik, profesor uniwersytetów we Lwowie i później we Wrocławiu, autor licznych monografii i podręczników, był członkiem prezydium PAN, wiceprezesem (1968-1971), a następnie prezesem PAN (1972-1977), liczne doktoraty honoris causa; |
| Zbigniew Kiedacz (1911 - 1944) | - absolwent z 1928 roku, podpułkownik dyplomowany kawalerii WP, d-ca 15 Pułku Ułanów Poznańskich, uczestnik bitwy o Monte Cassino, zginął we Włoszech pod Civitella di Romagna, posiadał liczne odznaczenia wojskowe; |
| Piotr Zaremba (1910 -1993) | - absolwent z 1928 roku, inżynier urbanista, pierwszy polski prezydent Szczecina w latach 1945-1950, profesor Politechniki Wrocławskiej a następnie Politechniki Szczecińskiej i rektor tej ostatniej (1962-1965); |
| Kirył Sosnowski (1910 - 1966) | - absolwent z 1929 roku, przedwojenny działacz obozu narodowego, podczas wojny działalność w ZWZ i AK oraz Delegaturze Rządu na Kraj, więziony przez Niemców w Stutthofie, po wojnie współorganizator Instytutu Zachodniego w Poznaniu, więziony (1949-1953), zrehabilitowany w 1957 roku; |
| Leon Taylor (1913 - 2000) | - absolwent z `1930 roku, adwokat poznański, członek - założyciel Stowarzyszenia Wychowanków; |
| Alfons Klafkowski (1912 - 1992) | - absolwent z 1931 roku, prawnik i polityk, profesor prawa UAM w Poznaniu, rektor UAM (1956-1962), pierwszy prezes Trybunału Konstytucyjnego (1985-1989), liczne publikacje z dziedziny prawa międzynarodowego; |
| Paweł Zaremba (1915 - 1979) | - absolwent z 1933 roku, prawnik, dziennikarz i pisarz, po kampanii wrześniowej, do roku 1945 przebywa w niewoli niemieckiej, po pobycie w Anglii przenosi się do Monachium, gdzie od roku 1967 wchodzi w skład zespołu kierowniczego Radia Wolna Europa, w którym prowadzi popularne audycje dotyczące historii Polski; |
| Ryszard Wiktor Schramm (1920 - 2007) | - absolwent z 1937 roku, biochemik, profesor UAM, wybitny taternik, alpinista i polarnik, jeden z pierwszych członków amerykańskiego Explorers Club; |
| Stefan Borsukiewicz (1918 - 1942) | - absolwent z 1938 roku, poeta, po udziale w kampanii wrześniowej znalazł się w polskich siłach zbrojnych na Zachodzie, ginie w wypadku spadochronowym w Anglii, na skwerze przed szkołą płyta pamiątkowa odsłonięta w 2008 roku; |
| Stefan Stuligrosz | - absolwent z 1946 roku, dyrygent Chóru Chłopięcego Męskiego Filharmonii Poznańskiej, profesor Akademii Muzycznej w Poznaniu i wieloletni jej rektor (1967-1981); |
| August Chełkowski (1927 - 1999) | - absolwent z 1948 roku, wybitny fizyk i polityk, senator (1989-1999) i marszałek Senatu RP (1991 - 1993), profesor Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach i rektor (1981-1982), aktywna współpraca z uczelniami zagranicznymi, był instruktorem "Błękitnej Czternastki"; |
| Ryszard Ganowicz (1931 - 1998) | - absolwent z 1950 roku, pracownik naukowy i polityk, senator (1989-1991), profesor Akademii Rolniczej w Poznaniu i jej rektor (1990-1996), działacz NSZZ "Solidarność" w Akademii Rolniczej; |
| Antoni Gąsiorowski | - absolwent z 1950 roku, historyk - profesor PAN, taternik i alpinista; |
| Antoni Dziatkowiak | - absolwent z 1951 roku, kardiochirurg (operacje przeszczepów serca), profesor Akademii Medycznej w Krakowie; |
| Mieczysław Fęglerski | - absolwent z 1951 roku, architekt, wybitny sportowiec - koszykarz, pierwszy w kraju zawodnik, który 100 razy wystąpił w reprezentacji Polski (lata pięćdziesiąte), z drużyną KKS Kolejarz zdobył czterokrotnie mistrzostwo Polski; |
| Włodzimierz Fiszer | - absolwent z 1951 roku, profesor Akademii Rolniczej w Poznaniu, prorektor i rektor tej uczelni (1981 - 1990), uprawiał żeglarstwo - w 1960 roku był mistrzem Polski w klasie Finn; |
| Wiktor Haglauer | - absolwent z 1951 roku, wieloletni nauczyciel w.f. w "Marcinku", koszykarz, przez wiele lat trener I-ligowego zespołu koszykarskiego Lech Poznań (wielokrotne zdobycie mistrzostwa Polski); |
| Andrzej Jeziorkowski | - absolwent z 1951 roku, artysta grafik , profesor Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu i Politechniki Poznańskiej, projektant znaczków pocztowych i stempli okolicznościowych, laureat wielu nagród i wyróżnień w konkursach, liczne wystawy w kraju i za granicą, opracował logo Gimnazjum i Liceum im. K. Marcinkowskiego oraz Stowarzyszenia Wychowanków, zaprojektował odznakę absolwencką; |
| Marek Sewen - Łagoda | - absolwent z 1951 roku, kompozytor, dyrygent i aranżer, występuje i nagrywa w wielu krajach świata; |
| Lech Trzeciakowski | - absolwent z 1951 roku, historyk, profesor UAM, dyrektor Instytutu Zachodniego w Poznaniu (1974-1978), autor ponad 300 publikacji historycznych; |
| Andrzej Majewski | - absolwent z 1953 roku, malarz, scenograf operowy i teatralny, profesor Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, przez ponad 40 lat był naczelnym scenografem w Teatrze Wielkim w Warszawie, współpracował z wieloma renomowanymi teatrami świata; |
| Andrzej Legocki | - absolwent z 1956 roku, chemik i biolog molekularny, profesor PAN, prezes (2003-2006) i członek prezydium PAN; |
| Bogdan Marciniec | - absolwent z 1958 roku, profesor chemii, rektor UAM (1988-1990), nagrodzony "Polskim Noblem" 2009 roku; |
| Bogdan Sleboda | - absolwent z 1960 roku, lekarz ortopeda, dr medycyny, udział w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie Pd. (1974-1975), uczestnik operacji "Pustynna Burza" w Arabii Saudyjskiej (1991), dyrektor szpitala ONZ w Libanie Pd. (1993-1995, 1996-1997), wieloletni ordynator w szpitalu wojskowym w Poznaniu, członek - założyciel Stowarzyszenia Wychowanków i przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Zjazdu Absolwentów w 1989 roku; |
| Paweł Łączkowski | - absolwent z 1961 roku, polityk, wicepremier w rządzie Hanny Suchockiej (1992-1993), poseł do sejmu (1989-93, 1997-2001); |
| Stanisław Barańczak | - absolwent z 1964 roku, profesor Uniwersytetu Harvarda w USA, poeta, eseista, tłumacz i krytyk literacki; |
| Wojciech Kruk | - absolwent z 1964 roku, biznesmen, były senator w Senacie RP (1991-2001); |
| Filip Bajon | - absolwent z 1965 roku, reżyser filmowy |
| ksiądz Romuald Kujawski | - absolwent z 1965 roku, biskup koadiutor diecezji Porto Nacional w Brazylii; |
| Jan Węglarz | - absolwent 1965 roku, profesor informatyki Politechniki Poznańskiej, liczne doktoraty honoris causa, członek wielu towarzystw naukowych w kraju i za granicą, laureat nagrody "Polskiego Nobla" w 2000 roku; |
| Grzegorz Bręborowicz | - absolwent z 1966 roku, profesor nauk medycznych, rektor Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu (2002-2008); |
| Tadeusz Dziuba | - absolwent z 1966 roku, wojewoda wielkopolski (2005-2007), poseł do sejmu (1989-1991), wieloletni pracownik delegatury NIK w Poznaniu; |
| Marek Ziółkowski | - absolwent z 1966 roku, profesor socjologii UAM, senator i wicemarszałek Senatu RP od 2005 roku, konsul honorowy Republiki Francuskiej w Poznaniu (1996-2005); |
| ksiądz Marek Jędraszewski | - absolwent z 1967 roku, biskup pomocniczy Archidiecezji Poznańskiej; |
| Piotr Kamiński | - absolwent z 1967 roku, związany z Paryżem krytyk muzyczny, tłumacz literatury francuskiej i anglojęzycznej, dziennikarz radia francuskiego oraz polskiego; wydał największy przewodnik operowy na świecie napisany przez jednego autora (także w wersji polskiej); |
| Tomasz Schramm | - absolwent z 1967 roku, profesor historii UAM, konsul honorowy Republiki Francuskiej w Poznaniu; |
| Tomasz Dietl | - absolwent z 1968 roku, profesor fizyki PAN i Uniwersytetu Warszawskiego, laureat licznych nagród w tym "Polskiego Nobla" w 2006 roku; |
| Andrzej Lesicki | - absolwent z 1968 roku, profesor biologii, prorektor UAM w Poznaniu; |
| Wojciech Suchocki | - absolwent z 1968 roku, profesor historii sztuki UAM, dyrektor Muzeum Narodowego w Poznaniu; |
| Andrzej Jajszczyk | - absolwent z 1969 roku, profesor nauk technicznych Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, współpraca z uczelniami zagranicznymi, nagrodzony "Polskim Noblem" w 2008 roku; |
| Maciej Musiał | - absolwent z 1969 roku, wojewoda wielkopolski (1997-1999) i szef kancelarii Premiera RP (2000-2001), był instruktorem "Błękitnej Czternastki"; |
| Roman Słowiński | - absolwent z 1969 roku, profesor informatyki Politechniki Poznańskiej i PAN, posiada doktoraty honoris causa, uhonorowany nagrodą "Polskiego Nobla" w 2005 roku; |
| Wojciech Fibak | - absolwent z 1971 roku, były tenisista i biznesmen; |
| Mariola Samulska-Musiał | - absolwentka z 1971 roku, dyrektor Domu Bretanii w Poznaniu, była instruktorką "Błękitnej Czternastki"; |
| Marek Król | - absolwent z 1972 roku, wieloletni redaktor naczelny i wydawca tygodnika "Wprost"; |
| Leszek Sikorski | - absolwent z 1974 roku, lekarz chirurg, minister zdrowia (2003-2004); |
| Katarzyna Bujakiewicz | - absolwentka z 1991 roku, aktorka (role w filmach, serialach telewizyjnych i teatralne). |
W latach 1919 - 2009 szkołą kierowało 19 dyrektorów; najdłużej Ludwik Graja, który prowadził szkołę w latach 1959 - 1972. Zatrudnionych łącznie było 541 nauczycieli, z czego w latach 1919 - 1939 było ich 119. a w okresie powojennym (lata 1945 - 2009) - 422.
Łącznie w Liceum i Gimnazjum pracuje dziś 82 nauczycieli. Dyrektorem szkoły jest od 2001 roku p. mgr Alina Chojnacka; w kierowaniu pomagają jej wicedyrektorzy: p. mgr Hanna Sobczyńska i p. mgr Mieczysław Sobucki. W styczniu 2009 roku do liceum ogólnokształcącego uczęszczało 571 uczniów (222 chłopców i 349 dziewczyn), w 18 oddziałach; gimnazjum dwujęzyczne zaś (8 oddziałów) liczyło 224 uczniów (w tym: 60 chłopców i 164 dziewczyny).